afrikaanse bruiloft

Afgelopen zaterdag ben ik op de bruiloft geweest van Monique, de secretaresse van Innocent en eigenlijk de school. De voorbereidingen verlopen hier ietsjes anders dan in NL. Zo was de jurk pas woensdag klaar en die bleek niet te passen. Monique is nl zwanger en de maten waren ietsjes verkeerd ingeschat. Haar man had nl het kledingstuk besteld en zich daar dus op verkeken. Op het laatste moment dus nog naar de markt om iets anders uit te zoeken. Dat was gelukkig gelukt. De inmiddels man van Monique woont in Douala, waardoor alle voorbereidingen via de telefoon werden besproken. Tot de dag zelf was het onduidelijk of er wel eten klaargemaakt zou worden voor alle gasten die van ver kwamen. Daarom had Monique ook al voor alle gasten van ver zakjes gemaakt met eten erin. Gefrituurde banaan, kleine knapperige zoete bolletjes, kip en taart.

Maar goed, ik zou samen met Marceline erheen gaan. Ik heb voorgesteld om te rijden, maar dat leek haar niet zo’n goed idee. Toen we reden bgreep ik ook waarom, gaten in de weg en berglandschap gecombineerd met Afrikaanse rijstijl en langzame bussen en vrachtwagens. Dus pakten we de bus. Hierbij moet je je een negen persoons busje voorstellen qua grootte, maar dan met ongeveer 30 plaatsen. En dan is 30 een rekbaar begrip ;-) Om 5 uur opgestaan, half zes vertrek. We troffen nog 3 vrouwen die ons zouden vergezellen. Maar onderzeg naar het station raakten we ze alweer kwijt. Wij daar dus wachten, en je zou kunnen zeggen dat ik niet echt onopvallend ben hier, dus ze zouden ons wel weer vinden. Maar om 7 uur waren ze er nog niet. Oke, inmiddels was het enorm begonnen te regenen, dus we besloten te vertrekken. We sprintten naar de bus en sprongen erin. Ik belandde op de achterbank, naast 3 mannen en Marceline 2 banken voor mij. Daar gingen we, op weg naar Nkongsamba, ongeveer 120 km. De bus stopte onderweg ontelbare keren om mensen in en uit te laden. Ze staan dan langs de weg en roepen waar ze heen willen. Is dit de goede richting, dan stopt de chauffeur. Het landschap waar we doorheen reden is een beetje vergelijkbaar met de Provence in Frankrijk. Bergachtig, soms begroeid met bomen en struiken, maar ook kaal en stenen. De wegen slingeren zich daar doorheen. Mooi om te zien, maar helaas is de vangrails slecht of afwezig. Onderweg hebben we zeker 4 ongelukken gezien. Een bus was in het ravijn gestort. Onze chauffeur reed gelukkig voorzichtig en niet te snel. Na ongeveer 2 ½ uur kwamen we aan. De prijs van de rit was 1500 CFA, omgerekend ongeveer 2,25 euro. We werden opgehaald en gingen naar het huis waar de bruid was. Om 11 uur zou de ceremonie beginnen. De burgemeester had besloten naar het huis te komen, wat een groot geluk was. Door de regen was nl al het stof modder geworden, die errug aan je schoenen bleef plakken. Wachten dus op de burgemeester. Maar 11 uur betekent in Afrika iets anders.......... (hihihihi) Om 13 uur was hij er en begon de plechtigheid. Geen verschil met NL. De ringen worden uitgewisseld, de akte ondertekend, er zijn getuigen en er wordt gezoend. Daarna naar buiten voor een fotosessie. Daarbij werd dankbaar gebruik gemaakt van mijn digitale camera. Ik heb met veel plezier wel 200 foto’s gemaakt. En toen eten. Ik was wel een beetje een bijzondere gast, als enige blanke. Daarom mocht ik na het bruidspaar meteen opscheppen en er werd sterk op aangedrongen dat ik toch vooral veel nam.

Cadeaus werden niet gegeven, omdat het bruidspaar jehova getuige is. Het is bij hen niet gewoon dat de cadeaus op de bruiloft zelf gegeven worden. Ik ga een aantal foto’s afdrukken voor hen en ik heb ook nog een klein NL cadeautje. Maar dat ga ik dus nog een keer brengen.

Om 16 uur aanvaarden we de terugreis, nogmaals 2 ½ uur in de bus, deze keer nog ietsjes krapper dan de heenreis. Ik vond het bijzonder dat ik bij deze dag mocht zijn en de foto’s volgen..........