Zidim

Zaterdag ben ik van Garoua naar Zidim gereisd om daar Sylvia Budzelaar, een nederlandse zendeling, op te zoeken. Zij werkt daar als arts in een ziekenhuis van de UEBC. Ik vertrok vanaf Garoua met de bus. Op het kruispunt naar Mokolo stapte ik uit om daar in een andere bus te stappen. Toen moest ik in Mokong uistappen. Daar aangekomen dacht ik al van wat moet ik hier………..Hier is niets te doen. Maar ik was er nog niet. Mijn tas werd op een motor geladen en we gingen op weg. Eerlijk gezegd wist ik niet wat me overkwam, want we gingen echt het land in. Nergens meer enig huis of levend wezen te bekennen. Het was aardig warm en de zon brandde goed op mijn huid. Lang leve de zonnebrand, want verbrand ben ik niet. Omdat het geregend had kwamen we onderweg langs kleine en iets grotere waterstroompjes die we over moesten steken. Soms kon ik op de brommer blijven zitten, maar soms moest ik ook poodjebadend naar de overkant. Ik verwachtte mijn voeten in ijskoud water te steken, viel dat even tegen. Ongeveer lauw of soms zelfs warm. Het landschap veranderde sterk; soms wat bomen, maar ook uitgestrekte zandvlaktes zonder enige struik, met allen wat gras, akkers waar mais en gierst op stond, ineens een paar hutjes waar meestal ook herders zaten, bergen met stenen (net alsof God met een blokkendoos aan het spelen is geweest toen hij deze bergen schiep, alle stenen liggen keurig op elkaar), kleine geultjes waar water doorheen stroomt als het geregend heeft. Onderweg dacht ik wel een paar keer dat als de brommer nu problemen zou krijgen dat ik dan niet voldoende water bij me had. De zon scheen ongenadig en op zandvlaktes zonder bomen die schaduw geven ben je snel uitgedroogd. Voordat ik naar Zidim vertrok had ik me niet gerealiseerd dat het zo ver weg in de middle of nowhere zou zijn. Maar goed ook ergens want anders was ik niet eens gegaan. Ik kwam veilig in Zidim aan en maakte kennis met Sylvia. Ik werd heel hartelijk door haar ontvangen. Ik kreeg een uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis. Het ziekenhuis heeft 130 bedden, maar die zijn lang niet altijd vol. Er zijn verschillende afdelingen, waaronder een kinderafdeling, chirurgie, verloskunde. Er zijn twee operatiekamers. Ook heeft het ziekenhuis een IC, maar dat is niet zoals in Nederland. Er staan een aantal bedden naast elkaar en bij elk bed staan bloeddrukmeters die je met de hand bedient. Verdere bewakingsapparatuur heb ik niet gezien. Sylvia spreekt zelf met de patienten Fulfuldé, een taal die in heel Noord-Kameroen wordt gesproken. Veel patienten spreken geen Frans, dus ze heeft eigenlijk geen keus. En volgens mij redt ze zich prima. Ik was erg onder de indruk van het werk wat ze allemaal verrichten en het is heel goed om eens met je eigen ogen te zien waar je in de kerk al zo vaak over hebt horen praten. Ik zal binnenkort een aantal foto’s plaatsen, die ik van het ziekenhuis heb gemaakt. Waarschijnlijk wordt dat na terugkomst in NL, de verbinding blijft slecht hier.

Maandag was Sylvia jarig en dat werd zondag gevierd. We hebben samen taarten gebakken; appeltaart van mango, sacher torte en bananencake. Een aantal vrouwen kwamen bij haar op bezoek. Ik wist hier niets van en stond dus zonder cadeautje. Gelukkig had ik een zak drop in mijn tas, die heb ik daar dus achter gelaten. Ik kan toch over 4 weken weer drop eten in NL.